اکبری، علی و میزبان، مهدی. (1383). درآمدی بر شناخت ویژگیهای جمعیت و جوامع عشایری ایران. مطالعات ملی، 5(17)، 9-42
انصاری، وحید؛ حیدری، قدرتاله؛ مجاوریان، سیدمجتبی و رستگار، شفق. (1398). اثر توسعه گردشگری عشایری بر شاخصهای معیشت پایدار مرتعداران (مطالعه موردی: مناطق عشایری لار، البرز مرکزی). مرتع، 13(2)، 294-305.
پورسعید، محمدمهدی؛ کاظمی، مهدی و جهانشاهی، مرضیه. (1400). پدیدارشناسی تجربهزیسته گردشگران خلاق (مورد مطالعه: گردشگری خلاق با محوریت عشایر استان کرمان). برنامهریزی و توسعه گردشگری، 10(37)، 123-151.
جوان، فرهاد و حجتشمامی، سیروس. (1401). واکاوی ظرفیتهای مغفولماندهی گردشگری در قلمرو کوچنشینان رضوانشهر. مطالعات برنامهریزی قلمرو کوچنشینان، 2(1)، 109-122.
خالقی، عقیل. (1400). شناسایی پیشرانهای کلیدی توسعه گردشگری عشایری (مطالعه موردی: جشنواره منطقه عشایری قرهقیه آذربایجان شرقی). مطالعات برنامهریزی قلمرو کوچنشینان، 2(1)، 137-154.
رضایی، پژمان. (1397). مکانیابی سایتهای گردشگری عشایری با استفاده از GIS و TOPSIS (مطالعه موردی: استان چهارمحال و بختیاری). مطالعات برنامهریزی سکونتگاههای انسانی، 13(4)، 951-969.
رکنالدین افتخاری، عبدالرضا؛ پورطاهری، مهدی و آقامحمدی، مهدی. (1390). نقش مناطق نمونه گردشگری در توسعه مناطق عشایری (مطالعه موردی: منطقه نمونه گردشگری الوند شهرستان همدان). گردشگری و توسعه، 1(1)، 59-75.
رکنالدینافتخاری، عبدالرضا؛ ایمانی طیبی، لیلا و فرهادییونکی، مجید. (1399). عوامل مؤثر بر توسعه گردشگری تجربهمحور در مناطق عشایری (مورد مطالعه: عشایر قشقایی). پژوهشهای روستایی، 11(4)، 712-727.
زارعی، قاسم؛ حاضری، هاتف و علینژاد سلیم، لیدا. (1397). تاثیر ظرفیت پذیرش اجتماعی گردشگری عشایری در توسعه پایدار (ایل قشقایی تیره هیبتلو). مطالعات توسعهی اجتماعی ایران. 11(1)، 21-31.
سقایی، مهدی. (1386). گردشگری عشایری (تبیین یک الگوی فضایی). فضای جغرافیایی، شماره 17، 193-212.
شهدادی، علی؛ قنبری، یوسف؛ سلمانیزاده، الهام و آذره، علی. (1398). امکانسنجی و مکانیابی مناطق مستعد احداث اکوکمپهای عشایری (مطالعه موردی: دهستان وردشت شهرستان سمیرم). جغرافیا (برنامهریزی منطقهای)، 9(3)، 293-306.
شیخی، ریحانه. (1397). نقش گردشگری اجتماع محور بر توسعهی اجتماعی-فرهنگی (مطالعهی موردی عشایر ایل قشقایی شیراز). پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده. دانشگاه غیرانتفاعی علم و فرهنگ، تهران، ایران.
صفرآبادی، اعظم و طبیعی، منصور. (1396). توسعهی گردشگری اجتماعمحور با تاکید بر جنبههای قومی-محلی (مطالعهی موردی: شهر کرمانشاه). جغرافیا، 15(52)، 169-182.
صفری علیاکبری، مسعود و صادقی، حجتالله. (1400). امکانسنجی تأثیرات توسعه گردشگری در عشایر بختیاری. مطالعات برنامهریزی قلمروی کوچنشینان، 1(1)، 99-109.
ضیائی، محمود، فقیهی، ابوالحسن؛ طهماسبی، اصغر و نعمتی، ولی. (1400). طراحی الگوی مدیریت توسعهی گردشگری عشایری با استفاده لز رویکرد مدلسازی ساختاری-تفسیری. پژوهشهای مدیریت عمومی، 14(53)، 5-27.
عباسی، رسول و نظریزادهدهکردی، نرگس. (1401). واکاوی موانع و تنگناهای توسعهی بومگردی عشایری (مورد مطالعه: عشایر استان چهارمحال و بختیاری). توسعه و روستا، 25(97)، 77-98.
فراهانی، فاطمه و صیامیانگرجی، ابوالفضل. (1393). عشایر قشقایی: فرصتی برای توسعه گردشگری هنری-عشایری ایران. پژوهش هنر، 2(8)، 137-145.
قدیریمعصوم، مجتبی؛ استعلاجی، علیرضا و پازکی، معصومه. (1389). گردشگری پایدار (روستایی و عشایری). تهران: دانشگاه تهران.
قرخلو، مهدی و میره، محمد. (1388). گردشگری عشایری بعد فراموششده گردشگری در اصفهان. ذخایر انقلاب، شماره 54-55، 67-96.
قنبری، سیروس؛ رضایی، سمیه و منصوری دانشور، محمدرضا. (1393). بررسی عوامل موثر بر توسعه گردشگری عشایری با استفاده از تکنیک SWOT (مطالعه موردی: ایل بختیاری). فضای گردشگری، 3(10)، 105-119.
کرکهآبادی، زینب و مستخدمینحسینی، حمیده. (1389). بررسی پتانسیل کارآفرینی گردشگری در جامعه عشایری ایران. کار و جامعه، شماره 120 و 121، 37-50.
کرمی، فریبا؛ اکبریانرونیزی، سعیدرضا و جباریارخلو، افسانه. (1400). بررسی عوامل انگیزشی مؤثر در توسعهی گردشگری عشایری (مطالعهی موردی: ایل قشقایی). برنامهریزی و توسعهی گردشگری، 10(37)، 39-63.
مختاری، نگین. (1397). تحلیل راهبردی ظرفیتهای برندسازی گردشگری عشایر (مطالعه موردی: ایل قشقایی). پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده. دانشگاه غیرانتفاعی علم و فرهنگ، تهران، ایران.
مرادعلیان، ماریا. (1395). بررسی قابلیتهای گردشگری عشایری استان سمنان (مطالعهی موردی: عشایر ایل سنگسر). پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده. موسسه آموزش عالی حکیم جرجانی، گرگان، ایران.
مرکز آمار ایران. (1400). خلاصه نتایج ثبت پایه جمعیت عشایر کوچنده کشور 1400. تهران: مرکز آمار ایران.
میرواحدی، سید سعید و اسفندیاریبیات، الهام. (1395). بررسی پتانسیل کارآفرینی گردشگری فرهنگی در جامعهی عشایر قشقایی ایران. گردشگری و توسعه، 5(9)، 62-78.
میزبان، مهدی و میرتقیانرودسری، سیّدمحمّد. (1401). گردشگری عشایری جامعهبنیاد: تبیین یک مدل مفهومی. نهمین کنگره ملی علوم ترویج و آموزش کشاورزی، منابع طبیعی و محیطزیست پایدار (صص. 1-29)، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
نازقلیچی، بیبیسارا. (1393). توانسنجی توسعه گردشگری در مناطق عشایری؛ مطالعه موردی: دهستان اترک، شهرستان گنبدکاووس. پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده. دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.
نعمتی، ولی؛ ضیائی، محمود؛ فقیهی، ابوالحسن و طهماسبی، اصغر. (1400). تحلیل کیفی عوامل موثر بر پایداری معیشتی و توسعهی گردشگری در مناطق عشایری (مورد مطالعه: عشایر شاهسون). برنامهریزی و توسعهی گردشگری، 10(39)، 7-29.
Buckley, R., Ollenburg, C., & Zhong, L. (2008). Cultural landscape in Mongolian tourism. Annals of tourism research, 35(1), 47-61.
Burke, A., Maxwell, V., & Shearer I. (2012). Lonely Planet Iran. Lonely Planet Publications.
Chatty, D. (2016). Heritage policies, tourism and pastoral groups in the Sultanate of Oman. Nomadic Peoples, 20(2), 200-215.
Josary, P. J. J., Shilfa, A. R., Masagi, R., & Sephia, R. (2019). Tourist Preferences in Choosing Nomadic Tourism-Based Accommodation in Bandung Regency. Digital Press Social Sciences and Humanities, No. 4, 1-7.
Khurelchuluun, Y., & Kim, G. G. (2021). The Effects of Mongolian Tourism Service Qualities on Foreign Visitors' Satisfaction and Re-Visit Intention: Moderating Effect of Destination Image. Ilkogretim Online-Elementary Education Online, 20(3), 1228-1236.
Lindawati, L., Damayanti, A., & Dinda Hermiranti Putri, D. (2021). The Potential of Community-Based Nomadic Tourism Development: Insight from Three Case Study in Yogyakarta. Journal Pemberdayaan Masyarakat: Media Pemikiran dan Dakwah Pembangunan, 5(1), 139-168.
Maksüdünov, A., & Dyikanov, K. (2022). World nomad games as an emerging large-scale event and its role for tourism development in Kyrgyzstan. In Event Tourism in Asian Countries (pp. 287-308). Apple Academic Press.
Noroozi, H. (2021). The Tangible and Intangible Heritages of Iranian Nomads: The Touristic Potential of Pastoral Nomadism. International Journal of Tour Guiding Research, 2(1), 63-77.
Sarmento, J. C. V., & Etemaddar, F. (2009). Nomad tribal women and tourism development: The Khamseh tribes, Iran. Conference of Traditions and Transformations: Tourism, Heritage and Cultural Change in the Middle East and North Africa Region (pp. 1-11), Amman, Jordan.
Sauer, I. W., Sauer, M., Armaș, A. G., & Petroman, I. (2022). Pastoral tourism issues. Lucrări Științifice Management Agricol, 24(1), 231.
Shekari, F., Ziaee, M., Faghihi, A., & Jomehpour, M. (2022). Nomadic livelihood resilience through tourism. Annals of Tourism Research Empirical Insights, 3(1), 1-11.
Sheranova, A. (2021). Political invention of the World Nomad Games in Kyrgyzstan. Kulturní studia, (17)2, 66-81
Sianipar, R., & Sitorus, N. B. (2022). Nomad Tourism Development Strategy in Super Priorities Tourism Destinations Labuan Bajo. Jurnal Mantik, 6(3), 3007-3017.
Talinbayi, S., Xu, H., & Li, W. (2019). Impact of yurt tourism on labor division in nomadic Kazakh families. Journal of Tourism and Cultural Change, 17(3), 339-355.
Tiberghien, G. (2014). Authenticity and tourism in Kazakhstan: Neo-nomadic culture in the post-Soviet era. Unpublished Doctoral dissertation, Auckland University of Technology, Auckland, New Zealand.
Tiberghien, G. and Xie, P. F. (2018). The life cycle of authenticity: neo-nomadic tourism culture in Kazakhstan. Journal of Tourism and Cultural Change, 16(3), 234-247.
Waters, S. (2017). Lonely Planet Iran. Lonely Planet Publications.
Yousefi, M., Tamassoki, E., & Tamassoki, E. (2022). Production progress and its role in nomadic ecotourism: A case study of active nomadic ecotourism centers in Fars province, Iran. Central Asian Journal of Environmental Science and Technology Innovation, 3(1), 10-15.
)
