دانش، سنگ بنای توسعه است؛ دانش بومی بخشی از سرمایه ملی هر قومی است که باورها، ارزش‌ها و آگاهی‌های محلی آنان را در بر می‌گیرد. در سال‌های اخیر استفاده از فناوری‌های پیشرفته، مشکلات زیست‌محیطی و بحران‌های اقتصادی در فرآیند تولید را سبب شده است. هدف کلی از این پژوهش، معرفی دانش بومی عشایر کوچ‌گر ایل ممسنی و تأثیرگذاری آن بر فرآیند توسعه‌ی پایدار با تکیه بر ویژگی‌های بومی خاص منطقه می‌باشد. در این پژوهش سعی شده است ضمن بررسی مسکن عشایری، محصولات غیر لبنی و دامپزشکی بومی با توجه به روش پیمایشی و رویکرد کاملاً کیفی و با شیوه اسنادی، مشاهده مستقیم، مصاحبه‌های عمیق، مشاهده مشارکتی به این سؤال پاسخ داده شود که: آیا دانش بومی، سبب پایداری مسایل زیست‌محیطی توسط عشایر کوچ‌گر می‌گردد؟ یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد دانش بومی عشایر با اعمال مدیریت چرا منجر به پایداری گیاهان مرتعی شده که این امر حفظ محیط‌زیست را به دنبال داشته و در نهایت توسعه‌ی پایدار را سبب خواهد شد. یکی از فن‌های آن‌ها برای احیای مراتع این است که ابتدا مراتع پایین‌دست که کیفیت چندانی ندارند را مورد استفاده دام قرار داده سپس اجازه مصرف مراتع بالادستی را به آن‌ها می‌دهند. همچنین، مسکن عشایر موسوم به سیاه‌چادر)بهون (که تمام قطعات و اجزای تشکیل‌دهنده خود را از طبیعت به وام برده و شکل و ساختار آن با طبیعت سازگار است به دلیل رعایت فاکتورهای بومی در توسعه‌ی پایدار نقش مهمی ایفا می‌کند.
)